झुंज श्वासाशी !!!

मृत्युचा सावलीत जगणाऱ्या एका जीवाची गोष्ट

असो..... पण आपण कल्पना करू शकतो का एक भयंकर आणि असाध्य असा आजार असलेला व्यक्ती सतत् हसतमुख राहू शकतो?? बरेचदा तर अशी परिस्थिती आली कि डॉक्टरांनी आशाच सोडली , सगळं संपल असं सांगितलं , पण ईश्वरी क्रुपा आणि इच्छाशक्ती या दोन गोष्टींचा मदतीने ते यातून बाहेर पडले , जणू त्यांचा हसरा चेहरा बघून मृत्यु पण मागे फिरला. आपल्या त्रासांचा बाऊ न करता आपलं उरलेलं आयुष्य इतरांचे कष्ट कमी करण्यात लावतो आहे. आज अशाच एका व्यक्तिच्या आयुष्याबद्दल आपण ऐकणार आहोत.

मुकुल भास्करराव गरे यांंचा जन्म यवतमाळ चा एका सर्वसाधारण कुटुंबात झाला , इतर मुलांप्रमाणेच त्यांचा कुटुंबियांनी फार लाडा-कौतुकाने व सर्वात लहान असल्यामुळे जास्त काळजीपूर्वक लक्ष देत त्यांना वाढवलं, अभ्यासात साधारण मार्क्स आणणारे मुकुल खेळ आणि वादन कलेत मात्र तरबेज होते , बालपणापासून हरफनमौला मुकुल वायोलिन वादनात तसेच बैडमिंटन व क्रिकेट या तिन्ही क्षेत्रात चांगले प्रदर्शन करत होते. पण एक गोष्ट सगळ्यांना त्रास द्यायची , ती म्हणजे त्यांची ढासळणारी तब्येत , नेहमी अंगी असणारा ज्वर , सर्दी- खोकला, इतर मुलांच्या तुलनेत त्यांना लवकर दम लागायचा, कोणत्याही वस्तू किंवा स्थानाचं त्यांना लगेच इंफेक्शन व्हायचं, ते सारखेच आजारी पडायचे ,काही वर्ष त्यांना औषध आणि दवाखान्यात भर्ती करून बरं वाटेल असा प्रयत्न आई- वडिलांनी केला, घरात मोठे भाऊ-बहिण पण होते, सुरूवातीला वाटलं कि त्यांची प्रकृती तशीच आहे परंतु वारंवार औषध आणि दवाखान्यात भर्ती करून पण त्यांचा त्रास काही कमी होत नव्हता , हे काही साधारण नव्हतं ,14-15 वर्षाचा वयात मुकुलजींना क्रिकेट खेळणं जड जाऊ लागलं, त्यांची तब्येत जास्ती बिघडल्यावर हे लक्षात आलं आणि मग त्यांना तपासणी करायला मोठ्या दवाखान्यात नेलं, सगळ्या तपासण्या झाल्यावर जे काही कानावर आलं ते फार जीवघेणं होतं , मुकुलजींना ह्रदयाचा वॉल्व ला 1.8 सेमी छिद्र होतं , या त्रासाला व्ही एस डी (वेंट्रिकुलर सेपटल डिफेक्ट) असं म्हणतात, हा त्रास आईचा गर्भात असतांनाच होतो , आज तंत्रज्ञानाचा वापर करून यावर वेळीच शस्त्रक्रिया होते परंतु त्यासाठी ते लगेच कळणं आवश्यक आहे , मुकुलजींना वयाचा 16 व्या वर्षी ह्याच निदान झालं त्यामुळे परिस्थिती हाताबाहेर गेलेली होती , शस्त्रक्रिया होणे आता शक्य नव्हते किंवा तसे केल्यास जगण्याची शक्यता नाही असे म्हणणे वावगे ठरणार नाही !!

काय वाटलं असेल हो त्यावेळी त्यांना????? जेंव्हा डॉक्टर येऊन बोलले कि आता तुमचं आयुष्य फक्त दोन वर्षे......... कल्पना जरी केली न तरी काटा येतो अंगावर , अरे 16 वर्षाचं वय , या वयात जेव्हा मुलं गर्लफ्रेंडची स्वप्ने रंगवतात, ह्रदयाचे गीत गुणगुणतात , " दिल मेरी ना सुने दिल कि मैं ना सुनूं" " बद्तमीज दिल माने ना" परंतु एखाद्या चे दिल इतकं बद्तमीज आहे कि ते कधीही बंद पडू शकतं!!!!

हे कळल्यावर काय गत होईल हो त्या निरागस जीवाची???काय करेल तो?? कुठे जाईल ?? तरूण वयातील गुलाबी स्वप्न रंगवत असतांना , साखरझोपेत गालावर सणसणीत चपराक बसल्यासारखं आहे नं हे????अहो संपूर्ण आयुष्य जगून टाकायचं आहे दोन वर्षात हे कळल्यावर तुम्ही काय केलं असतं???? हात -पाय गाळून बसला असता किंवा स्वत:ला खोलीत बंद करून जीवाचा आकांत करून रडत बसला असता , नशीबाला , देवाला , घरचांना गुंडाळलं असतं आणि बोल लावले असते, परंतु मुकुल जींने अस काहीही केलं नाही , त्यांनी हा त्रास स्वीकारला व त्या बद्दल जाणून घेतलं, मरायचं तर आहेच पण इतरांना त्रास देऊन मरण्यापेक्षा परिस्थितीला हसून तोंड द्यायचं ही त्यांची भावना. त्यांना वेळोवेळी होणारे त्रास व त्यावर उपचार हे कळायला फार मोठा काळ लागला , ही बाब 16 व्या वर्षी कळली आणि आता फक्त औषधं घेऊन जगायचं आहे , हा त्रास कधीही बरा होणार नव्हता हे त्यांना समझलं होतं, आता जिवंत राहायला त्यांना सतत औषध , तपासणी व उपाय हे करावं लागणार होतं , ही प्रक्रिया पण काही साधी- सोपी नव्हती.

रोज नियमित पणे कृत्रिम ऑक्सिजन घ्यावी लागत असे ते पण 8 ते 10 तास , कोणत्याही प्रकार च निश्चेतक ( एनेस्थिसिया) त्यांना देऊ शकत नव्हते, जर जखम झाली , तर बेशुद्ध केल्याबिनाच ती शिवावी लागत असे, त्यांच देह बाहेरून जरी साधारण दिसत होतं तरी दगदग, प्रवास, तणाव, श्रम , मानसिक ताण त्यांना सहन होत नसे, हीमोग्लोबिन ची अधिकता होऊन गाठी पडू नये , यासाठी दर आठवड्यात रक्त बाहेर काढणं आवश्यक होतं , ही प्रक्रिया फार कष्टकारी होती , पण काहीच पर्याय नाही , इतर पुरूषांसारखं आयुष्य ते जगू शकत नव्हते , जड काम , मेहनत, सतत् काम हे सगळं त्यांना वर्ज्य होतं, ते लग्न करू शकत नव्हते , संसार करु शकत नव्हते , साधी दाढदुखीत पण त्यांना ऑक्सिजन सिलेंडर सोबत न्यावं लागत होतं!! हे इतकं सगळं असून ही ते खचले नाही , हात-पाय गाळून बसले नाही कि आपलं दुखः कुरवाळत इतरांची सहानुभूती मिळवली नाही , हा भयंकर आजार, सतत् होणाऱ्या तपासण्या , आय सी यू मधे सारखं भर्ती होणं, ईसीजी , औषधं, गोळ्या , इंजेक्शन, सगळं चालू असतांना पण ते एकाजागी बसून राहिले नाही किंवा त्यांनी घरी बसून आराम केला नाही , वेगवेगळ्या नोकर्या केल्या , दुकान साभाळलं , तसच अभिनयाची आवड होती म्हणून यवतमाळ सारख्या छोट्या ठिकाणांहून बाहेर पडून आधी नागपूर, मग पुणे असा प्रवास करत थेट मुंबई गाठली , या सगळ्या प्रवासात त्यांनी अनेक जागी नौकरी व इतर कामंही केले, परंतु शिस्तबद्ध राहणी आणि तत्वांशी तडजोड नाही या नियमामुळे बरेचदा विपरीत घडलं , पण ते त्यातून बाहेर पडले व पुढे वाढले, थांबले नाही कि हरले नाही , आपल्या परिश्रमाने त्यांने अभिनयाच्या क्षेत्रात ही पाऊल टाकले व त्यात यशस्वी झाले, अनेक हिंदी व मराठी मालिका व सिनेमात त्यांनी जागा मिळवली , पण या साठी त्यांनी आपलं दुखः कोणासमोर गाऊन सहानुभूतीने काम मिळवलं नाही , हे त्यांच वैशिष्ट्य.

शारिरीक , आर्थिक व मानसिक प्रत्येक प्रकारच्या त्रासातून ते गेले व बाहेर पडले पण निराश-हताश झाले नाही, त्यांची ही संघर्षगाथा आपल्या पुस्तकात त्यांनी सांगितली आहे, मुबंई सारख्या मोठ्या शहरात , आर्थिक चणचण, सामाजिक जीवन, सतत मरणाची चाहूल , आणि त्या मुळे जीवनात निर्माण झालेली पोकळी, भगवान कृष्णावर त्यांची अतुट श्रद्धा, त्यामुळे त्यांना वेळोवेळी आलेले प्रत्यय, तसेच अर्ध आयुष्य झाल्यावर मिळालेला सौ.ऊषा यांचा सहवास , त्यांच प्रेम , जिव्हाळा , भक्कम आधार, आणि चि.अथर्व ज्यानी त्यांना वडिल बनवलं, हे सगळं जगावेगळं आहे, जो माणूस रात्री झोपला तर सकाळी उठेल कि नाही याची पण खात्री नव्हती अश्या व्यक्तीसोबत संसाराचा खेळ मांडणं सोप्पं आहे का???? खरचं धन्य आहे त्यांचा पत्नी…